HISTORIA SZKOŁY Początki szkolnictwa w Nasiegniewie sięgają roku 1919. Wówczas to na terenie wsi powstała licząca trzy klasy Publiczna Szkoła Powszechna. Nauka odbywała się w domach tutejszych mieszkańców, m.in. u państwa Szafrańskich, Lewandowskich, Wszelaków, Sobocińskich i Kozłowskich. W pierwszym roku szkolnym (1919/1920) uczyło się 58 dzieci. Uczniowie pochodzili przede wszystkim z Nasiegniewa, ale i z okolicznych miejscowości – Uniechowa, Chełmicy Małej, Krępin, Zarzeczewa, a także z nieistniejących już wsi Stanisławowo i Płaczek. Pierwszym kierownikiem szkoły była pani Julia Danyszczakówna. W latach 1921 – 1927 tę funkcję pełniła Eleonora Kawianka. W roku 1924 pracę rozpoczęła druga nauczycielka – pani Helena Kawianka, która trzy lata później została kierownikiem szkoły. Od roku 1934, już jako Helena Walczak, wraz z mężem Józefem kierowała pracą szkoły. W międzyczasie liczba uczniów systematycznie zwiększała się, np. w roku szkolnym 1924/1925 szkoła liczyła 112 dzieci, a w kolejnym już 120 (najwięcej uczniów – 152, odnotowano w latach 1933/1934). W ostatnim roku szkolnym (1938/1939) poprzedzającym wybuch II wojny światowej naukę pobierało 133 dzieci. W dniu 1 września 1939 roku, po raz pierwszy w historii szkoły, uczniowie nie rozpoczęli kolejnego roku nauki. Szkoła w Nasiegniewie, tak jak i inne szkoły w Polsce, została zamknięta. W tych trudnych latach wojennych dzieci uczestniczyły w tajnym nauczaniu, które odbywało się m.in. we dworze właściciela majątku Nasiegniewo Emila Geyera. Nauczania podjęli się Helena Wodzicka (od lipca 1940 do lutego 1942) i Stanisław Kostka Przybyszewski (lata 1943 – 1945). Niestety, jedną z ofiar wojny stał się pan Józef Walczak, który jako podporucznik Wojska Polskiego został wzięty do niewoli niemieckiej. Przebywał w obozie dla oficerów w Waldenbergu. W styczniu 1945 roku obóz ewakuowano. Podczas marszu zmarł z wycieńczenia w okolicach Szczecina. Rok 1945 przyniósł upragniony koniec walk, ale i nowe problemy. Kierująca szkołą Helena Walczak musiała uporać się z brakiem kadry nauczycielskiej i lokalu do nauki. W 1946 roku pracę rozpoczął pan Eugeniusz Laskowski, a dwa lata później pani Teresa Kasprowicz. W tym czasie pani Walczak pisała kolejne listy do kuratorium z prośbą o lokum dla uczniów. Od 1957 roku walkę o budowę szkoły kontynuował nowy kierownik (później dyrektor) – Eugeniusz Laskowski. Pierwotnie planowano, aby szkoła powstała we dworze, jednak ten wymagał generalnego remontu i zrezygnowano z jego adaptacji. W 1959 roku, dzięki wsparciu finansowemu mieszkańców okolicznych miejscowości, w obecnym miejscu powstała upragniona szkoła – początkowo siedmioklasowa z pięcioma izbami lekcyjnymi. Nauka odbywała się na dwie zmiany. Mijały lata, przybywało uczniów i nauczycieli. Dzięki staraniom kolejnych dyrektorów, rodziców i władz lokalnych rozbudowano naszą placówkę. W roku 1972 szkoła została przemianowana na szkołę 8-klasową. W 2007 roku utworzono Zespół Szkół, w ramach którego funkcjonowała 6-klasowa szkoła podstawowa i gimnazjum, zlikwidowane na skutek reformy oświaty w 2017 roku. Ponownie powstała szkoła podstawowa kształcąca uczniów w klasach 0-VIII. W czerwcu 2019 roku świadectwo ukończenia szkoły otrzymali uczniowie klasy ósmej i po raz ostatni absolwenci gimnazjum.